Έχουμε δρόμο μπροστά μας

Ότι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο, συνέθεσε τη δεκαετία του '50 η Λένα Νταϊνά. Στη προκειμένη περίπτωση το χτύπημα είναι μεγάλο για την Εθνική Κύπρου, όμως η «ουλή» που της άφησε το Φαντίλ Βόκρι δεν θα είναι μόνιμη, μιας και σ' αυτό μέτρησε η νίκη που πετύχαμε απέναντι στην Ελλάδα. Στα... μαλακά θα πέσουμε στα πλέι-άουτ και αντί τη Λιθουανία που κάνει πελώρια ποδοσφαιρικά βήματα προς τα πίσω, θα αντιμετωπίσουμε το Γιβραλτάρ με τις γνωστές ιστορίες ημιεπαγγελματιών ποδοσφαιριστών.

Πώς προχωράει από εδώ και πέρα αυτό το φουρτουνιασμένο καράβι; Μετά από βαριές ήττες είθισται να γράφεται πέρι μάζεμα κομματιών και ανασυντάξεως. Εάν, όμως, αξιολογήσουμε τα δεδομένα ψύχραιμα και ρεαλιστικά, θα συνειδητοποιήσουμε πως δεν είμαστε ακόμα στο επίπεδο που θα θέλαμε να ήμασταν για να κυνηγήσουμε μια πρωτιά στην 3η κατηγορία, όπως η Γεωργία, το Καζακστάν και η Αρμενία (την περασμένη διετία), οι οποίες ήταν πολύ πιο κάτω από εμάς στην κατάταξη της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας και επιβεβαιώνουν στο απόλυτο την επιτυχία του Nations League, ως του θεσμού που μειώνει τις αγωνιστικές διαφορές. Όσον αφορά το Κόσοβο, ανήκει στη μοναδική κατηγορία «πρώην Γιουγκοσλαβικές περιοχές» και όπως και το Μαυροβούνιο μετά την απόσχισή του, γνωρίζει σταδιακά μία άνθηση που θα το φέρει, στην καλύτερη περίπτωση, μέχρι την 2η κατηγορία του Κυπέλλου Εθνών.

Η επίδραση της πολύ κακής προτροπής του Ιταλού βαρίστα Τζιανλούκα Αουρελιάνο στο πρώτο γκολ που άλλαξε τις ισορροπίες δεν προτάσσεται ως μία από τις δικαιολογίες της συντριβής. Απομονώνοντας, όμως, και το δεύτερο τέρμα, το οποίο έρχεται από μία στιγμιαία αδράνεια (που εν τέλει δεν μένει ατιμώρητη), καταλήγουμε στο χαμένο πρώτο ημίχρονο που έφερε την απουσία κινήτρου στο δεύτερο.

Τι κρατάμε

Μπορεί να κρατήσει κάτι κάποιος από μία πεντάρα; Όχι. Αλλά, από τη στιγμή που ζητούνται θετικά για να χτίσουμε σ' αυτά, τότε επιβάλλεται να το κάνουμε. Επίσης, δεν γίνεται τη μία μέρα να λαμβάνουν χώρα διθύραμβοι για τη νίκη επί της Ελλάδας και την επόμενη να μεμψιμοιρούμε και να κάνουμε λόγο για αποκρουστικές εικόνες.

Υπάρχουν γεγονότα και συμπεράσματα των τελευταίων δύο αγώνων που τα λες και ακτίδα φωτός στην άκρη του τούνελ. Το πρώτο είναι ο εκπληκτικός Βαλεντάν Ρομπέρζ ο οποίος είναι στιγμές που μοιάζει απροσπέλαστος, με τη σιγουριά και τη διορατικότητα που βγαίνει στις διεκδικήσιμες μπάλες. Επιπρόσθετα, ο Στέλιος Ανδρέου κλείνει μία τρύπα που κακά τα ψέματα έμεινε ανοιχτή μετά την αποχώρηση του Τζέισον Δημητρίου. Ο μπακ της Σαρλερουά στο πρώτο ημίχρονο κατέθεσε στοιχεία που δείχνουν πόσο ιδεατά λειτούργησε αγωνιζόμενος σε μία θέση που δεν είναι η φυσική του. Ο Κάστανος έκανε δύο εμφανίσεις που μαρτυρούν τη σταδιακή του ενηλικίωση σε ποικίλους τομείς του παιχνιδιού του, ενώ η αμερικανική έκδοση του Μαρίνου Τζιωνή είναι πιο ελκυστική από ποτέ, αφού, πλέον, ξέρει πώς να αξιοποιήσει στο έπακρον τα ισχυρά του χαρακτηριστικά.

Αμίλητος και στεναχωρημένος

Το αίσθημα της απογοήτευσης ήταν διάχυτο στις τάξεις των διεθνών μας κατά τη χθεσινή πρωινή κάθοδο στη Λάρνακα. Ήθελαν πολύ να κάνουν το «κόλπο γκρόσο» στην Πρίστινα και η βουβαμάρα και τα παγωμένα πρόσωπα φανέρωναν του λόγου το αληθές. Πολύ κατηφής ήταν και ο Γιώργος Κούμας, ο οποίος γνωρίζει πως μία επιτυχία της Εθνικής Κύπρου θα αναβαθμίσει και το στάτους της ομοσπονδίας. Ο «καπετάνιος» του κυπριακού ποδοσφαίρου το πιστεύει πάρα πολύ, όμως, ίσως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να δημιουργήσει ρηξικέλευθες τομές και να πάρει αποφάσεις που αγγίζουν τα σωματεία και τις πρακτικές τους, με την αξιοποίηση του ντόπιου στοιχείου.