Συγκλονίζει με την ανάρτησή του για την κόρη του Άρτεμις, ο Ευρωβουλευτής του ΔΗΣΥ Λουκάς Φουρλάς.
Αύριο, 19 Αυγούστου, συμπληρώνονται πέντε χρόνια από το χαμό της μικρής του κόρης Άρτεμις.
«Κάθε χρόνος βαραίνει περισσότερο την απώλεια. Δεν μαλακώνει ο πόνος με τον χρόνο. Για μενα πια υπάρχεις σε κάθε ροζ λουλούδι που ανθίζει, σε κάθε φευγαλέο συννεφάκι στον ουρανό, σε κάθε κοριτσάκι που χαμόγελα χαρούμενο, σε κάθε ξημέρωμα και σε κάθε ηλιοβασίλεμα με τα χρώματα να εκρήγνυνται στον ουρανό», αναφέρει μεταξύ άλλων ο κ. Φουρλάς.
Αυτούσια η ανάρτησή του
Μέχρι και τη τελευταία στιγμή έλπιζα, Προσευχομουν και παρακαλούσα τον θεο. Στο τέλος, οταν πια οι ελπίδες εξανεμιστηκαν, απλά παρακαλούσα να μην πονας... Ηταν λίγο μετα τις 11 το βραδυ στις 19 του Αυγούστου οταν άνοιξες τα φτερα σου και πέταξες ψηλά.. Εκει όπου δεν πονούσες πια. Εκει οπου θα ησύχαζε το κορμακι σου από τις επεμβασεις τα τρυπήματα και τις ταλαιπωρίες. Όλα αυτά που επι 2 σχεδον χρόνια υπέστης αδιαμαρτυρητα με χαμόγελο και μια απίστευτη δύναμη που τη μετεδιδες σε όλους μας. Κλείνουν 5 χρόνια απο εκεινο το βραδυ στο παιδοογκολογικο με την εκκωφαντική σιωπη και ενα βουβο κλαμα να ταραζουν την ησυχία του Αυγούστου . Δεν περνά μερα που να μην σε σκεφτώ στιγμή που να μην μου λείπεις. Καθε χρόνο και περισσοτερο. Ως άνθρωπος, αμφισβήτησα τα πάντα με χιλιάδες γιατί να κατακλυζουν το μυαλο μου. Τα εβαλα με το Θεό γιατί δεν άκουσε τις προσευχές μας.. Πως είναι δυνατό δικες μας αμαρτίες, να ταλαιπωρούν ετσι ενα μωρο. Πως ειναι δυνατό ενα μωρο να πονα τόσο.. Θεε μου πως γινεται... Πέρασε πολυς χρόνος ωσπου να συμφιλίωθω... Να καταλάβω.. Το πιο αδυσώπητο ερωτημα που με κατατρώει μερα νυκτα.... αν υπηρχε κατι αλλο που θα μπορούσαμε να κάνουμε για να σε σωσουμε.... Αν υπηρχε κάτι που μπορούσε να γινει οπουδήποτε στον κόσμο και δεν το ξεραμε η μας διέφυγε.. Αυτό δεν με αφηνει να ησυχασω... Πανε 5 χρόνια.. Καθε μερα και πιο δύσκολη. Καθε χρόνος βαραίνει περισσότερο την απώλεια. Δεν μαλακωνει ο πονος με τον χρόνο. Για μενα πια υπάρχεις σε καθε ροζ λουλούδι που ανθιζει, σε καθε φευγαλεο συννεφακι στον ουρανο, σε καθε κοριτσάκι που χαμόγελα χαρούμενο, σε καθε ξημέρωμα και σε καθε ηλιοβασίλεμα με τα χρώματα να εκρυγνυονται στον ουρανο. Σε βλέπω και σε νοιωθω σε καθε αλλο παιδακι που δίνει τη δική του μαχη και σε βλέπω μπροστά μου να χαμογελας με αυτο το πανέμορφο χαμογελο και τα πανεξυπνα σου ματακια να λάμπουν όταν νικα τον καρκίνο και κτυπά το καμπανακι νικητης. Συγχώρα μας αγάπη μου που δεν κατάφεραμε να σε σωσουμε. Το μόνο που μπορώ πια να κανω ειναι να προσπαθώ μαζι με αλλους πολλούς καλούς άνθρωπους να βοηθουμε με οποιον τρόπο μπορούμε τα αλλα μωράκια που δίνουν τη δικη τους μάχη. Και το κάνουμε για σενα μικρή μου Ηρωίδα. Για σενα Αρτεμις μου.. Για τη παναγιωτα μας την νικολ τον Κωνσταντίνο την εβελινα μας και καθε άγγελο μας στον ουρανο. Καθε μωρό που σώζεται και συ μαζί του. Σαγαπω παντα ψυχη μου. Ο παπάς.