Το εθνικό μνημόσυνο του ήρωα Ανδρέα Χριστοφίδη τελείται την Κυριακή 29 Ιανουαρίου στον Ιερό Ναό του Αποστόλου Ανδρέα στην περιοχή Χαράκη στη Λεμεσό.
Ο Ανδρέας Χριστοφίδης έπεσε μαχόμενος στη μάχη του Αγίου Σωζόμενου στις 6/2/1964. Του μνημοσύνου θα προστεί ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Λεμεσού.
Επιμνημόσυνο λόγο θα εκφωνήσει εκ μέρους της οικογένειας του ήρωα ο κ. Ανδρέας Αγγελίδης.
Θα ακολουθήσει τρισάγιο και κατάθεση στεφάνων στο μνημείο του ήρωα που βρίσκεται στο προαύλιο της εκκλησίας.
Ποιος ήταν ο Ανδρέας Χριστοφίδης
Ο Ανδρέας Χριστοφίδης γεννήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 1939 στο χωριό Πάνω Αμίαντος. Γονείς του ο Νικόλας (Αηπαυλίτης) Χριστοφίδης και η Ελένη Νικολάου. Η οικογένεια είχε ακόμα δυο παιδιά, τον Ειρήναρχο Χριστοφίδη και την Ελευθερία Χριστοφίδη Αγγελίδη.
Φοίτησε, μεταξύ άλλων, στο Απεΐτειο Γυμνάσιο Αγρού μεταξύ των ετών 1952-1956. Άριστος μαθητής και πολύ καλός γνώστης της Ελληνικής, αλλά και της Αγγλικής γλώσσας. Μεγαλώνοντας σε μια οικογένεια με αυστηρές αρχές, αξίες και ιδανικά, άρχισε από πολύ μικρή ηλικία (16 ετών) με πλούσια δράση του στον απελευθερωτικό αγώνα του 1955-1959 με το ψευδώνυμο ‘Ατρόμητος’, με πρωτοβουλίες, δράσεις και ενέργειες, αψηφώντας τους κινδύνους ακόμα και για την ίδια του τη ζωή.
Στις 23 Μαΐου 1961 κατατάγηκε στην Αστυνομία Κύπρου (Αστυφύλακας 1641) υπηρετώντας σε διάφορα Τμήματα και Υπηρεσίες. Στις 6 Φεβρουαρίου 1964, συμμετείχε στη μάχη κατά των Τούρκων στο χωριό Άγιος Σωζόμενος, όπου δυστυχώς τραυματίστηκε θανάσιμα μαζί με τα μέλη της Αστυνομίας Χαράλαμπο Βαρνάβα από τη Λακατάμια, Ανδρέα Λουκά από την Αναρίτα και Τάσο Κωνσταντίνου από την Αναφωτία. Στην ίδια μάχη σκοτώθηκαν επίσης, ο αγροφύλακας Τάκης Μιχαήλ από το Πυρόι και ο μαθητής Δημήτρης Χάματσος από το Δάλι 17 ετών.
Όσοι είχαν την ευκαιρία να τον γνωρίσουν σκιαγραφούν ένα λεβέντη με διακεκριμένη προσωπικότητα, με υψηλά ιδανικά και αρχές. Ξεχώριζε για τη σταθερότητα του χαρακτήρα του, την αποφασιστικότητα, αλλά και για τον σεβασμό του προς τους συνανθρώπους του.
Οι μάχες στον Άγιο Σωζόμενο
Μετά την έναρξη των «φασαριών», το βράδυ της 20ής προς την 21η Δεκεμβρίου 1963, στο μεικτό αυτό χωριό της επαρχίας Λευκωσίας θα σημειωθούν μερικές από τις πρώτες συγκρούσεις εκτός πρωτεύουσας, όπως αναφέρεται στον Τύπο της 23ης Δεκεμβρίου.
Μετά την έναρξη των ταραχών, η αστυνομική συνοδεία υπαλλήλων των δημοσίων έργων και άλλων κρατικών υπηρεσιών, όπως της ΑΗΚ, της ΑΤΗΚ και της Υδατοπρομήθειας, ήταν τακτικό φαινόμενο, καθώς υπήρχε διάχυτος ο φόβος για απαγωγές ή δολοφονίες. Στις 6 Φεβρουαρίου 1964, ομάδα δημοσίων υπαλλήλων και αγροτών, επιβαίνοντες περιπολικού του σταθμού της Χωροφυλακής, πήγαν για εργασία σε υδραντλία στον Άγιο Σωζόμενο, η οποία υδροδοτούσε με πόσιμο νερό την κοινότητα της Αθηένου. Ένοπλοι Τουρκοκύπριοι έστησαν ενέδρα σκοτώνοντας τον χωροφύλακα Ανδρέα Λουκά και τον αγροφύλακα Τάκη Μιχαήλ. Οι άλλοι εθελοντές ανταπέδωσαν τα πυρά και σύντομα ενισχύθηκαν από κατοίκους των γύρω χωριών.
Έγινε μάχη στο χωριό με αρκετές απώλειες. «Τούρκοι στασιαστές προκάλεσαν χθες νέαν αιματηρήν τραγωδίαν», ανέφεραν οι συντάκτες της «Χαραυγής» την επομένη, που συνέλεξαν πληροφορίες επί τόπου. Η «Μάχη», επίσης της επομένης, αναφέρει πως «οι τρομοκράται Τούρκοι εχρησιμοποίησαν γερμανικής κατασκευής όπλα, τα οποία πρώτην φοράν χρησιμοποιούν εν Κύπρω». Το αποτέλεσμα ήταν η άφιξη Βρετανών στρατιωτών με τεθωρακισμένα, ενώ βρετανικά ελικόπτερα υπερίπταντο της περιοχής. Οι Βρετανοί ανήκαν στη 16ην Ταξιαρχία Αλεξιπτωτιστών των Βάσεων, οι οποίοι με την έναρξη των εχθροπραξιών, και με τη σύμφωνο γνώμη της κυπριακής κυβέρνησης, λειτουργούσαν ως μια προσωρινή «Κοινή Δύναμη Ανακωχής». Αυτήν την «Joint Truce Force» θα αντικαταστήσει η UNFICYP, στην οποία και θα υπαχθεί στα τέλη Μαρτίου 1964.
Μετέβησαν στην περιοχή με τον ίδιο τον διοικητή τους, Υποστράτηγο Peter Young, ο οποίος ήταν αυτός που χάραξε την πρωτο-διχοτομική «Πράσινη Γραμμή» στη Λευκωσία. Μετέπειτα, αφίχθησαν οπλισμένοι Τουρκοκύπριοι, οι οποίοι μετέφεραν τους κατοίκους του Αγίου Σωζόμενου στην Λουρουτζίνα. Στον Τύπο της εποχής καταγράφονται νεκροί και τραυματίες Τουρκοκύπριοι μετά την αντεπίθεση στο χωριό. Η ανακοίνωση του Γραφείου Δημοσίων Πληροφοριών της ίδια ημέρας καταγράφει ότι «τα γυναικόπαιδα του χωρίου μετεφέρθησαν μακράν του χώρου της συγκρούσεως υπό των αστυνομικών δυνάμεων, πιστεύεται δε ότι ουδέν έπαθον».
Στη μάχη της επικοινωνίας της εποχής, οι Τουρκοκύπριοι ισχυρίζονταν ότι δεν επιτέθηκαν κατά του αστυνομικού οχήματος, και πως ήταν ελληνική πρόφαση με σκοπό τη «σφαγή» τους, «μεγαλυτέρα από των Χριστουγέννων». Βεβαίως, η δολοφονία στην υδραντλία των δύο Κυπρίων κατέδειξε τους ενόχους.