Ο Ανδρέας Μιούλης πέθανε στο σπίτι του στην οδό Αιόλου κοντά στην εκκλησία της Αγίας Ειρήνης στον Πειραιά από φυματίωση.
Ο μεγάλος ναύαρχος έφυγε από τη ζωή έχοντας προσφέρει τα μέγιστα στον αγώνα για την ελευθερία. Από μικρός αγαπούσε τη θάλασσα και ασχολήθηκε με τη ναυτιλία παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του. Είχε διακριθεί για τις ικανότητες του στη θάλασσα και στα 16 του χρόνια ήταν πλοίαρχος στο οικογενειακό πλοίο. Η επιχειρηματικές του δραστηριότητες στα ναυτιλιακά ξεκίνησαν όταν παρέδωσε σιτάρι στη Νίκαια, παραλιακή πόλη της Γαλλίας. Τα κέρδη από τις πωλήσεις ήταν τεράστια και με αυτά τα χρήματα αγόρασε από έναν Οθωμανό της Χίου το εμπορικό πλοίο Μιαούλ. Από τότε πήρε το όνομα Μιαούλης και έγινε γνωστός κουρσάρος στην Ανατολική Μεσόγειο.
Πήρε μέρος σε ναυμαχίες στους Ναπολεόντειους Πολέμους και έσπαγε τον ναυτικό αποκλεισμό των αντίπαλων πλοίων και είχε αναλάβει τον ανεφοδιασμό των ισπανικών πόλεων.Το 1802 συνελήφθη από εχθρικό πλοίο του ναύαρχου του Βασιλικού Βρετανικού Ναυτικού Νέλσωνα . Ωστόσο, ο Οράτιος Νέλσων, θαύμασε την τόλμη του και τον άφησε ελεύθερο. Σύμφωνα με τις ιστορίες των ναυτικών οι δύο τους είχαν την εξής στιχομυθία:
–Είσαι Έλληνας;
–Μάλιστα Ναύαρχε!
–Το ξέρεις πως σ’ αυτά τα μέρη εφαρμόζω αποκλεισμό;
–Το γνωρίζω πολύ καλά κύριε ναύαρχε!
–Και τότε γιατί τον παραβιάζεις;
–Για το συμφέρον μου ναύαρχε!
–Αν ήμουν εγώ στη θέση σου και εσύ στη δική μου τι θα έκανες;
–Θα σε κρεμούσα απ’ το λαιμό, στο πινό της μαΐστρας, Ναύαρχέ μου!
Όταν ξέσπασε η ελληνική επανάσταση ο Ανδρέας Μιαούλης ήταν ιδιοκτήτης αρκετών πλοίων τα οποία διέθεσε στον αγώνα και ανέλαβε τις δαπάνες για τις ναυτιλιακές επιχειρήσεις.
Σύντομα έγινε ναύαρχος του υδραϊκού στόλου και σύντομα κλήθηκε να πολεμήσει εναντίον των τουρκικών πλοίων στην Πύλο. Το Φεβρουάριο του 1822 κατέστρεψε μία τουρκική φρεγάτα και εξουδετέρωσε ισχυρή δύναμη των τουρκικών πλοίων στο λιμάνι της Πάτρας.
Ο Μιαούλης σύντομα έγινε κυρίαρχος των θαλασσών και ως επικεφαλής του ελληνικού στόλου νίκησε τους Τούρκους στο Αρτεμίσιο. Μετά την καταστροφή των Ψαρών κατατρόπωσε τον τουρκικό στόλο που είχε παραμείνει στο νησί και αργότερα εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση στον τουρκοαιγυπτιακό στόλο στον Γέροντα. Συνολικά κατέστρεψε 27 πλοία!.
Με τα πλοία του ανεφοδίαζε τους πολιορκημένος στο Μεσολόγγι όμως λίγο πριν από την ηρωική έξοδο, ο Μιαούλης και τα πλοία δεν κατάφεραν να διασπάσουν τον αποκλεισμό της πόλης και να βοηθήσουν τους πολιορκημένους από τη θάλασσα.
Μετά την απελευθέρωση, ο Μιαούλης υποβιβάστηκε σε πλοίαρχο και στη συνέχεια συνεργάστηκε με τον πρώτο κυβερνήτη της χώρας, τον Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος του ανέθεσε την αρχηγία του Στόλου του Αιγαίου και την πάταξη της πειρατείας. Πράγματι ο Μιαούλης δεν άργησε να “καθαρίσει” τις ελληνικές θάλασσες από τους πειρατές.
Ωστόσο, το 1829 οι δύο άντρες ήρθαν σε αντιπαράθεση με αποτέλεσμα ο Μιαούλης να ηγηθεί της αντικαποδιστριακής παράταξης και ο Καποδίστριας να αποκλείσει την Ύδρα. Ο Μιαούλης μαζί με τον Κριεζή και 200 Υδραίους στρατιώτες κατέλαβαν τον ναύσταθμο στον Πόρο και τη φρεγάτα «Ελλάς». Ο Μιαούλης ηγήθηκε των διαπραγματεύσεων με τις Μεγάλες Δυνάμεις και αποκάλεσε τον Καποδίστρια Ρώσο και τύραννο. Όταν ο ρώσος ναύαρχος Ρίκορντ επιχείρησε να καταστείλει την εξέγερση ο Μιαούλης έκανε μια ακραία ενέργεια και ανατίναξε τη φρεγάτα “Ελλάς μαζί με την κορβέτα “Υδρα”.
Η ανατίναξη των ελληνικών πλοίων από τον Μιαούλη προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων και ήταν κάτι που το μετάνιωνε για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Το 1833, ο Μιαούλης είχε πει στον Σπυρίδωνα Τρικούπη: «Αν σε είχα σιμά μου εις τον Πόρον να με συμβουλεύσης οταν αποφάσισα να καύσω την φρεγάτα δεν θα την έκαια».
Η διαφωνία του Μιαούλη και του Καποδίστρια έληξε οριστικά με τη δολοφονία του δεύτερου. Αμέσως μετά, ο Μιαούλης με τον Κίτσο Τζαβέλα και τον Δημήτριο Πλαπούτα ήταν μέλη της επιτροπής που πήγε στο Μόναχο για να προσφέρει το στέμμα στον πρώτο βασιλιά της Ελλάδας. Τα μετέπειτα χρόνια ανέλαβε αρχηγός του Ναυτικού Διευθυντηρίου με τον βαθμό του ναυάρχου και διορίστηκε Σύμβουλος Επικρατείας και γενικός επιθεωρητής του Στόλου.