Αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ...
*** Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου 2022.
Τα 35 χιλιόμετρα βάδην οδεύουν προς το τέλος και μία Ελληνίδα προηγείται.
«Πφφ…», κάνω απαξιωτικά, και συνεχίζω μονολογώντας ειρωνικά:
«Το Βάδην είναι πιο βαρετό αγώνισμα κι από το… Υποβρύχιο Μπάντμιντον.».
Όμως, αμέσως μετά εγκαλώ τον εαυτό μου,
διότι όσο κι αν ένα σπορ δεν εμπίπτει στο προσωπικό μας -ή και στο κοινό- γούστο,
οφείλουμε να σεβόμαστε τούς αθλητές που μοχθούν για τη Νίκη
(ας μην αγνοούμε και ας μην παραβλέπουμε, άλλωστε,
ότι το επίθετο «Άθλιος» είναι μία από τις πιο συκοφαντημένες έννοιες τής Ελληνικής Γλώσσας,
καθώς ο «Άθλος» στην Αρχαιότητα ήταν ο κόπος που κατέβαλλαν οι αγωνιζόμενοι·
εξ ου και η ομόρριζη λέξη «Έπαθλο»).
Με αυτές τις σκέψεις, λοιπόν,
έμεινα να παρακολουθώ αυτό το άχαρο μείγμα βαδίσματος και ήπιου τροχάδην
που παραπέμπει σε μεθυσμένη και τρεκλίζουσα πάπια,
ενώ συνάμα -αν είσαι αδαής-
δεν καταλαβαίνεις πότε αυτό το «γρήγορο περπάτημα» είναι έγκυρο και πότε άκυρο.
Όμως, μετά από μερικές στιγμές όλα είχαν αλλάξει μέσα μου…
*** Αντιγόνη Ντρισμπιώτη. 37χρονη εκ Καρδίτσας.
Σε μία ηλικία που άλλοι άνθρωποι θεωρούνται παλαίμαχοι
και αρχίζουν να υποτάσσονται ή έχουν ήδη υποταχθεί στον Χρόνο,
ετούτη η γυναίκα είναι προορισμένη για να πυροδοτήσει το Συλλογικό Συναίσθημα.
Έχει μπει πια στην τελική ευθεία·
παρ’ ότι απομένουν ακόμη δύο χιλιόμετρα,
διαθέτει τέτοια απόσταση ασφαλείας από τις συναγωνίστριές της,
που οι διοργανωτές -παρακάμπτοντας το πάντοτε καραδοκούν Απρόσμενο-
την αναγγέλλουν πρόωρα ως Νικήτρια.
Ένα χέρι απλώνεται από τούς θεατές που βρίσκονται κατά μήκος τής διαδρομής
και δίνει στην Αντιγόνη την Ελληνική Σημαία.
Τώρα η Γαλανόλευκη έχει αλλάξει χέρια, έχει αλλάξει κάτοχο, αλλά διαθέτει την ίδια καρδιά.
Η Γαλανόλευκη έχει μετατραπεί σε Εθνική Σκυτάλη!
Η μαχήτριά μας κρατάει για κάμποσα μέτρα το Ιερό Σύμβολο στη σφιγμένη παλάμη της
και όταν πια αντικρίζει τον τερματισμό αρχίζει να το ξεδιπλώνει·
το περνάει γύρω της, γύρω από το σώμα της,
άλλοτε το τεντώνει και άλλοτε το τυλίγει γύρω από τον λαιμό της,
και ξάφνου γυρίζουμε στα παιδικά μας χρόνια καθώς βλέπουμε μία Υπερ-Ηρωΐδα με την μπέρτα της.
Αμέσως μετά,
εγώ ο ειρωνικός και αμφισβητίας, ο αιχμηρός και αιρετικός,
αισθάνομαι τα μάτια μου να θολώνουν και να γεμίζουν δάκρυα·
η κάμερα ζουμάρει στο πρόσωπο τής Αντιγόνης
και πλημμυρίζω από συγκίνηση διαπιστώνοντας
ότι το χαμόγελό της δεν ανήκει σε μία 37χρονη που αναδεικνύεται Πρωταθλήτρια Ευρώπης,
αλλά σε ένα 7χρονο κοριτσάκι που είναι χαρούμενο κι ευτυχισμένο
απλά και μόνο επειδή έφτιαξε ένα παλάτι στην άμμο.
Όμως, τούτο ’δώ το παλάτι στην άμμο, δεν πρόκειται να παρασυρθεί από τα κύματα,
παρά θα είναι πάντοτε όρθιο διότι έχει στηριχτεί σε ακλόνητα θεμέλια.
Αυτό το χαμογελαστό πρόσωπο εκπέμπει τα «Ακλόνητα Θεμέλια»
που λέγονται Αλήθεια, Παιδικότητα, Αθωότητα, Αγνότητα, Απλότητα.
Εδώ δεν υπάρχει Ανταγωνισμός. Εδώ υπάρχει Νίκη, δίχως να υπάρχει Ήττα.
*** Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη έκοψε πρώτη το νήμα
και το αναλλοίωτο χαμόγελό της ήρθε να επενδυθεί από τα δικά της δάκρυα χαράς,
αυτά με τη σειρά τους να ενωθούν με τα δικά μας,
και εν τέλει να παραχθεί ένα εκκωφαντικά διδακτικό μήνυμα
κόντρα στους αφορισμούς και στις ελιτίστικες απορρίψεις.
Ναι, ένας αγώνας βάδην,
ένας αγώνας τού αθλήματος που περιπαικτικά και επιπόλαια παρομοίασα με «υποβρύχιο μπάντμιντον»,
δύναται εν τέλει να μάς προκαλέσει βαθιά συγκίνηση
και να μάς οδηγήσει στη συνειδητοποίηση
πως πίσω από κάθε «θέαμα» κρύβονται αυταπαρνητικές προσπάθειες ετών
και ταπεινά όνειρα ανθρώπων που δεν βροντοφωνάζουν την ύπαρξή τους.
Η Αντιγόνη που έχει το σθένος επί χρόνια
να αντεπεξέρχεται σε ένα εξαιρετικά βεβαρημένο πρόγραμμα
(όπου -για λόγους επιβίωσης-
οι άκρως απαιτητικές και πολύωρες προπονήσεις
πλαισιώνονταν επί καθημερινής βάσεως με την εργασία στο οικογενειακό τσιπουράδικο),
τώρα έβρισκε τη δέουσα ανταμοιβή της και έφτανε παναξίως στην Κορυφή τής Ευρώπης!
Αντιγόνη,
σε ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας για τα δάκρυα στα μάτια και για τον κόμπο στον λαιμό.
Θα θυμάμαι για πάντα, ότι κάποτε έκλαψα παρακολουθώντας έναν αγώνα βάδην,
όπου μία 37χρονη γυναίκα κατέκτησε το χρυσό ευρωπαϊκό μετάλλιο
επειδή έφερε μέσα της τη δίψα για ζωή που έχει ένα παιδί!
Αντιγόνη, ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!
Ο Αθλητάμπουρας