Dolgelukkig was Dianne (31) toen ze beviel van haar dochter Lotte (nu 8 maanden). Maar de bekende roze wolk is ver te zoeken: haar man Frenk (33) raakt haar sinds de bevalling niet meer aan. “Volgens hem lijk ik niet meer op de sexy vrouw die ik vroeger was.”
Dianne: “Ik had nooit gedacht dat ik nog eens zou klagen over onze seksfrequentie. Of liever gezegd: aan het gebrek aan seks. Tot een jaar geleden was Frenk, mijn man, degene die altijd zin had. Ik hoefde er eigenlijk niets voor te doen. Simpel naakt naast hem in bed liggen of hem flink knuffelen en zoenen was genoeg om hem helemaal in the mood te brengen. Bij ex-vriendjes moest ik nog weleens sexy lingerie dragen om ze te verleiden, bij Frenk nooit. Hij nam ook altijd het initiatief tot een vrijpartij, want voordat ik zelf kon bedenken óf ik misschien zin had, was hij al opgewonden.
Ik zuchtte er weleens om, maar stiekem vond ik het ook een compliment. We waren al negen jaar samen en nóg kon mijn man geen genoeg van me krijgen. Des te erger vind ik het dat we nu al ruim acht maanden geen seks hebben gehad. Nog geen vluggertje. Tijdens mijn zwangerschap deden we het al amper, maar sinds ik ben bevallen van Lotte, heeft Frenk chronisch ‘hoofdpijn’. Hij wil niet, omdat hij niet meer opgewonden van me raakt.”
Heftige bevalling
“De bevalling van Lotte kun je plaatsen in het hokje ‘marathon’ of ‘heftig’. Ik ben bijna een week bezig geweest. Ik was 38 weken zwanger toen ik op zondagavond om zes uur mijn slijmprop verloor. Ik had ook een heel onrustig gevoel in mijn buik. Alsof ik naar de wc moest. ‘Het gaat beginnen’, zei ik optimistisch tegen Frenk. Niet wetende dat het na die slijmprop nog wel twee weken kan duren voordat de bevalling eindelijk doorzet. Pas die donderdag werd ik ingeleid en vrijdagochtend beviel ik in het ziekenhuis. Maar op dat moment dacht ik dat het een voorteken was en belde ik de verloskundige. Ik was zwaar teleurgesteld toen de verloskundige kwam en tegen me zei dat ik rustig moest gaan slapen. Er was niets te zien. Ik had slechts lichte voorweeën. Toch voelde ik me steeds beroerder.
En twee dagen later, op een dinsdag, werd ik met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Ik bleef maar overgeven en ik hield nog geen slok water binnen. Bovendien had ik last van harde buiken en zag ik steeds grauwer. De arts dacht dat ik misschien een zwangerschapsvergiftiging had, maar dat was het gelukkig niet. Mijn bloeddruk was prima. Waarschijnlijk was mijn lichaam de zwangerschap gewoon beu. Het kind moest eruit. Naar huis mocht ik niet meer en ik kreeg een infuus om mijn vocht op peil te houden. Al die tijd week Frenk niet van mijn zijde, dat moet ik hem nageven. Hij smokkelde ijsjes het ziekenhuis in, omdat ik die wel kon verdragen, en pufte keurig mee toen ik uiteindelijk mocht persen. Precies zoals we hadden afgesproken, tijdens de pufcursus.”
Vol afschuw
“Wat er ook gebeurde tijdens de bevalling, maar wat we niet hadden afgesproken, was dat Frenk aan mijn voeteneind belandde tijdens de bevalling. Hij liet me vooraf beloven dat hij niets van de uiteindelijke verlossing hoefde te zien. In aanloop naar de uitgerekende datum keek ik op YouTube vaak naar bevallingsfilmpjes die wildvreemden hadden geplaatst. Als Frenk dan toevallig naast me zat of de kamer in liep, begon hij steeds te gillen dat ik die video’s moest uitzetten. Hij vond die beelden te gruwelijk: een vrouw wiens benen wijd lagen of in klemmen hingen, met daar dan een kinderhoofdje tussen. Hij kon er heel fel op reageren en vond alles er vies en onsmakelijk uitzien. Hoe vaak ik ook zei dat het juist prachtig en natuurlijk was, Frenk bleef erbij: de geboorte van zijn dochter hoefde hij niet live mee te maken. Hij kon het niet verdragen mij pijn te zien lijden, maar wilde ook niet zien hoe een arts of verloskundige in mijn vagina bezig was. Het liefst zou hij van plaats ruilen met mijn moeder en zelf op de gang staan. Dat wilde ik per se niet, dus als compromis spraken we af dat hij keurig bij mijn hoofd zou blijven zitten.
Lijkbleek en vol afschuw keek hij hoe Lotte uiteindelijk met een tang werd verlost. Volgens hem dwong de verloskundige hem te kijken. Ze trok hem in elk geval hard aan zijn arm mee naar het voeteneind van mijn bed: ‘Zie hoe mooi!’ Zelf kan ik me daar niet veel van herinneren. Ik had al uren weeën gehad en had zo veel lachgas en pijnstilling toegediend gekregen, dat ik versuft was. Natuurlijk vond Frenk het een emotioneel moment: hij was vader geworden en heeft ook trots de navelstreng doorgeknipt, maar hij was ook boos dat de verloskundige hem deelgenoot had gemaakt van de woeste aanslag die op dat moment plaatsvond in mijn vagina. Voorheen ‘zijn gebied’, zo zei hij boos. Hij bleef het beeld van de bevalling maar voor zich zien.”
Heel onzeker
“En dat plaatje is nu, acht maanden later, nog niet van zijn netvlies verdwenen. Hij kan mij daardoor niet meer zien als zijn sekspartner. Daarvoor is er te veel gebeurd in mijn intieme gedeelte, beweert hij. Niet dat je daar nog iets van ziet. Het is meer het idee. Bovendien geef ik borstvoeding en dat vindt hij helemaal een aanslag op zijn favoriete lichaamsdelen. Hij wordt bijna boos als ik Lotte aanleg en maakt semi-grapjes over het feit dat Lotte zijn speeltjes misbruikt. Tijdens mijn zwangerschap heb ik me ook nog eens volledig laten gaan met snoep en koek, waardoor ik 35 kilo ben aangekomen. Die zijn helaas nog niet allemaal verdwenen. Het scheelt dat ik begon met een gewicht van 55 kilo en dat borstvoeding geven calorieën verbrandt, maar ik ben nog steeds twintig kilo zwaarder dan voorheen en mijn buik lubbert. Eerlijk gezegd draag ik nog steeds zwangerschapsbroeken. Nou houdt Frenk wel van wat voller, maar maat 42 vindt hij vreselijk. Als hij me naakt ziet, kijkt hij weg.
Ik ben zelf ook niet blij met mijn spiegelbeeld, maar zijn opmerkingen maken me nog onzekerder. Vaak grijp ik daardoor juist weer naar zoetigheid of chips, en dat helpt niet mee bij het afvallen. Zo kom ik nooit meer terug op mijn oude gewicht. Frenk is helaas vrij eerlijk over hoe hij over mijn nieuwe figuur denkt. Volgens hem lijk ik niet meer op de sexy vrouw die ik vroeger was.”
Lees ook: Elsbeth: ‘Mijn man vindt me niet aantrekkelijk meer’
Niet echt sexy
“Als ik nu ons bed in stap, geeft Frenk me een lieve kus en een warme omhelzing voor het slapengaan, maar daar blijft het bij. Hij steekt geen vinger naar me uit. Hij is nog steeds gek op mij en stapelverliefd op zijn dochter. Zo vertelt hij me elke avond hoe trots hij is op zijn twee meiden. Ik onderneem nog wel pogingen om hem te verleiden. Gisteren nog, toen hij onder de douche stond en ik me uitkleedde om bij hem te gaan staan. Maar voordat ik goed en wel bloot stond, had hij al een handdoek te pakken en droogde hij zich snel af. Ik voelde me er heel verdrietig onder en moest hard slikken om niet in tranen uit te barsten. Die afwijzing doet zeer.
Ook als ik in bed, onder de dekens, plagend zijn geslacht probeer te aaien, duwt hij mijn hand weg. Soms kan ik daar echt om huilen. Toch blijf ik af en toe iets proberen. Zo kocht ik laatst pikante, rode lingerie bij H&M, waarin mijn volle borsten mooi uitkomen. Dat vindt Frenk wel leuk, hij complimenteert me er ook mee, maar het windt hem blijkbaar toch niet op. Misschien omdat ik nog wel zoogkompressen in mijn beha draag, tegen het lekken van melk. Als Lotte begint te huilen, is dat het sein voor mijn borsten om in de ‘voedstand’ te gaan staan. Dat maakt het er allemaal niet echt sexy op.
Ik snap ook wel dat meer jonge gezinnen kampen met een minder actief seksleven als er net een baby is. De gebroken nachten, het huilen op verschillende tijdstippen, waardoor je dus ook gestoord kan worden tijdens een vrijpartij; het zijn allemaal libidokillers. Ik heb het daar ook regelmatig over met vriendinnen en niemand doet het in zo’n eerste jaar nog drie keer per week. Daar hebben ze de puf niet meer voor. Het verschil is dat bij hen man en vrouw er hetzelfde over denken: allebei zijn ze ervan overtuigd dat het tijdelijk even minder is. Bij ons is het alleen Frenk die geen zin heeft, want ik heb er juist wel behoefte aan. Ik moet zeggen dat ik toch wel verslaafd ben geraakt aan zijn aandacht en ik mis de intimiteit.”
Tijd nodig
“Ons seksleven was tot vorig jaar ook echt goed te noemen. Minstens drie keer in de week vreeën we. Meestal op Frenks initiatief, maar het was altijd bevredigend voor ons. Het kon een kwartier duren, soms twee uur, net hoe moe we waren en hoe de stemming was. We hebben er ook nooit problemen mee gehad en konden goed praten over wat we fin of spannend vonden. Terwijl we nu bijna niet meer over het onderwerp seks kunnen praten. Frenk kapt het meteen af door te zeggen dat het vanzelf goedkomt. Hij heeft tijd nodig om de bevallingsbeelden te vergeten. Ik ben al een paar keer in snikken uitgebarsten, omdat ik bang ben dat onze relatie op deze manier in gevaar komt. Mannen – en zeker potente mannen zoals Frenk – hebben behoefte aan seks. Als ze dat thuis niet krijgen, gaan ze het dan niet ergens anders zoeken?
Volgens Frenk moet ik me niet druk maken. Hij houdt veel van me en zou me nooit met een ander bedriegen. Dat de seks nu minder is, ziet hij niet als probleem. ‘Het heeft tijd nodig, schatje’, zegt hij dan. Zelf hoop ik maar dat het straks beter gaat als ik stop met borstvoeding geven. Ik wil het een jaar doen, dan heeft Lotte het beste meegekregen wat ik haar kon geven. Met een beetje geluk lukt het me de komende weken nog een paar kilo te verliezen, zodat ik ook weer strakker in mijn vel ga zitten. En voor de rest kan ik niets anders doen dan wachten. Wachten totdat Frenk weer zin in seks met mij heeft en die heftige bevallingsbeelden is vergeten.”
Lees ook: Mandy: ‘Mijn relatie is een vreselijke sleur’
Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.