Op 26-jarige leeftijd overleed Corrine, Anita’s (29) beste vriendin, aan borstkanker. Maar in plaats van samen te rouwen, sloot Corrines man haar buiten.
Belofte
Anita: “Op Corrines crematie hing haar man Bram nog huilend in
mijn armen. Hij wist niet hoe hij het zonder haar moest redden en smeekte me bijna hem niet te laten vallen. Ook vroeg hij of ik hem wilde helpen bij de verzorging van hun kinderen Livia en Siem, van destijds drie en een. Beloofde ik dat ze altijd bij mij terechtkonden als ze vragen hadden over hun lieve moeder?
Uiteraard zei ik overal ja op. Ik wilde niets liever dan een rol blijven spelen in het gezin van Corrine, tot op dat moment al twintig jaar mijn beste vriendin. Ik was dol op haar kinderen, die voelden als de mijne. Maar inmiddels zijn we drie jaar verder en is er maar weinig van die belofte terechtgekomen. En dat ligt niet aan mij.”
De theetantes
“Corrine en ik leerden elkaar kennen op de kleuterschool. Volgens onze moeders was het liefde op het eerste gezicht. We wilden met niemand anders meer spelen, waren direct onafscheidelijk en dat bleef jarenlang zo. Ook al verliepen onze levens niet helemaal hetzelfde, altijd was er die onzichtbare band. Voor Corrine was ik haar enige vriendin, ze had niet veel behoefte aan anderen.
Zij was mijn beste vriendin, degene met wie ik mijn diepste gevoelens deelde. Ik had daarnaast wel veel andere sociale contacten. Waarschijnlijk ook door mijn werk als stewardess en omdat ik heel lang single ben geweest. Pas in – wat later zou blijken – haar laatste levensjaar, kreeg ik verkering met Tom. Mijn eerste serieuze relatie. Ik ben dolblij dat hij haar nog heeft leren kennen.
Corrine hield ontzettend van huisje, boompje, beestje. Ze kreeg op haar zestiende verkering met Bram en vier jaar later kochten ze hun eerste woning. Werken deed ze voor de extra’s, niet omdat ze dat echt leuk vond. Ze had een sterke kinderwens en was dolblij toen ze na een paar jaar dokteren zwanger raakte van Livia. Ze was ook meteen een geboren moeder.”
Altijd wat te kletsen
“We belden en appten elke dag, waar ter wereld ik ook zat. Door mijn werk ben ik natuurlijk vaak langere tijd van huis en reis ik veel. Maar via Skype, Facetime en later WhatsApp konden we elkaar altijd spreken. Zodra ik was geland, reed ik altijd naar Corrine om lekker thee te drinken, stroopwafels te eten en met Livia en Siem te knuffelen. Vaste prik. Ik was dol op haar kinderen en maakte graag deel uit van haar gezin. Dat vond haar man Bram prima. Ook met hem kon ik goed opschieten.
Hij vond het fijn als ik er was, dan kon hij lekker ongegeneerd lang voetbal kijken op de slaapkamer, terwijl wij ‘theetantes’ op de bank zaten te kletsen. We raakten nooit uitgesproken. Ze vertelde mij als eerste over de rare knobbel in haar borst. Ik vroeg haar met klem een afspraak bij de huisarts te maken en daar samen met Bram heen te gaan. Ik paste wel op de kinderen. Ik was ook de eerste die ze belde nadat ze met Bram terugreed vanuit het ziekenhuis waarnaartoe ze was doorverwezen, om te zeggen dat haar grootste angst waarheid bleek.”
Geen verrassing
“Dat Corrine de diagnose borstkanker kreeg, was eigenlijk geen verrassing. Haar moeder, oma en een tante waren al aan de ziekte overleden. Waarschijnlijk hartstikke erfelijk. Maar Corrine had zich er niet op laten testen. Bewust niet. Corrine was een echte struisvogel. Ze stak liever haar kop in het zand dan dat ze wilde weten of ze het foute gen had. Volgens haar was er toch niets aan te doen als het zo was, en tot die tijd kon ze nog zorgeloos leven.
Dom, dat heb ik haar ook vaak genoeg gezegd, want waarschijnlijk had ze dan andere, preventieve maatregelen kunnen treffen. Of was ze er eerder bij geweest en had ze meer overlevingskans gehad. Dokters worden steeds slimmer en de technieken en behandelingen beter. Nu ontdekte ze het pas toen ze haar dochter knuffelde. Livia zei dat mama’s borst ineens niet meer zacht voelde.
In hetzelfde kankerziekenhuis waar haar moeder eerder was behandeld, stelde haar oncoloog nu vast dat ze een agressieve tumor had in haar borst en uitzaaiingen in haar longen. Ze kreeg een levensvoorspelling van hooguit drie maanden. Corrine heeft keihard gegild toen ze het hoorde. Geschreeuwd dat het onmogelijk was. Ze kón niet doodgaan, ze had jonge kinderen die haar nodig hadden, een man. Daarna had ze de hele terugreis gehuild en zich thuis in mijn armen gestort.”
Intens bezorgd
“Het was echt hartverscheurend mijn lieve vriendin zo te zien. Ik kan het nog steeds niet vertellen zonder zelf te huilen. Alsof ze een gewond dier was, zo lag ze te kermen op de bank. Intens bezorgd om Livia en kleine Siem, die nog maar negen maanden oud was. Ik wist niets te zeggen. Ik had geen woorden voor haar verdriet. Ik heb Corrine in die periode alleen maar getroost. Ik was er als ze me nodig had. Heb speciaal zorgverlof aangevraagd om minder te werken en meer tijd met haar door te brengen.
Uiteindelijk heeft ze nog vierenhalve maand geleefd. Puur op wilskracht. Ze heeft mensonterend veel pijn
geleden. In haar laatste dagen kreeg ze morfine en wilde ze ook haar kinderen niet meer bij zich hebben. Die kon ze niet meer verdragen. Livia en Siem logeerden bij haar schoonmoeder. Bram en ik wisselden elkaar af bij Corrines bed. Bram was superlief voor haar. Hij vertelde keer op keer hoeveel hij van haar hield.”
Kind aan huis
“In de weken voor Corrines dood tot aan de uiteindelijke crematie was ik kind aan huis bij Corrine en Bram. Ik sliep in de logeerkamer. Ik viel echt in een gat, toen ik na haar overlijden niet meer dagelijks op en neer pendelde tussen haar huis en het mijne. Bram was met de kinderen naar zijn ouders gevlucht, om bij te komen. In het begin wel fijn: ik kon meer tijd doorbrengen met Tom, die ik flink had verwaarloosd. En ik was weer even iets meer thuis. Daarbij moest ik ook alles verwerken. De afgelopen maanden waren een emotionele achtbaan geweest. Ik was blij dat Corrine geen pijn meer had, maar ik miste mijn hartsvriendin enorm.
Na een dag of zes radiostilte belde ik Bram. Eerder had hij mijn appjes genegeerd. Ik zag wel dat hij ze had gelezen maar kreeg geen antwoord. Tom zei dat ik daar niet zo zwaar aan moest tillen; een man in rouw, hij had zijn hoofd wel naar iets anders staan. Klopt, maar ik was gewoon ongerust.”
Afwijzende reactie
“Aan de telefoon deed Bram warrig. Nee, de kinderen waren niet bij hem, maar bij zijn moeder. En nee, hij had geen hulp nodig. Hij zei niet veel, dus hing ik weer op. Een week ging voorbij, zonder dat Bram mij appte. Ik stuurde hem wel berichtjes. Omdat ik het niet vertrouwde, fietste ik op een avond langs het huis van Corrine. Toen ik licht zag branden, belde ik aan. Het leek alsof Bram schrok toen hij me zag. Ging op de drempel staan, met zijn armen over elkaar, als een beveiliger die een kluis moet bewaken. Alles ging goed, maar hij was erg moe. De kinderen lagen te slapen, zei hij. Misschien snel een afspraak maken dat ik ze weer kon zien? Hij vroeg me verder niet binnen, dus ging ik weer naar huis. Maar ik had er een vreemd gevoel bij.
Gelukkig kon ik een paar dagen later op de thee komen. Ik kroelde onophoudelijk met de kleintjes, had ze zo gemist. Het was bizar om in Corrines huis te zijn zonder haar. Het leek ook anders. Leger. Er ontbraken foto’s en spullen van haar. Er stond er nog één bij een kaarsje. Maar haar vakantiecollage, waarop ik ook een paar keer stond, hing niet langer boven de buffetkast. Ook miste ik Corrines stapel leesboeken onder de tafel en haar pantoffels, die altijd bij de bank stonden.
Bram reageerde afwijzend als ik informeerde naar hoe zijn leven er nu met de kinderen uitzag. Hij vertelde dat Livia en Siem veel bij zijn ouders waren, omdat hij tijd voor zichzelf nodig had. Hij was ook veel buiten de deur zei hij, had een andere omgeving nodig, een nieuwe vriendengroep. Ineens dacht ik: hij heeft toch geen ander, hè? Had hij daarom zo opgeruimd? Bracht hij daarom de kinderen steeds weg? Mijn hart ging als een razende tekeer. Ik móést het weten. Ging hij misschien ook al met andere vrouwen op stap? Bram lachte schuldbewust. Nou ja, er was wel een leuke dame in zijn leven gekomen, met wie het goed klikte. Mijn hart sloeg over, toen hij dat zei. Ik kon ook niet aardig reageren. Sarcastisch vroeg ik of hij dat ook niet een beetje snel vond. Corrine was nog geen maand dood!”
Kinderen vergeten snel
“Dat moment is nu drie jaar geleden. In die jaren heb ik Livia en Siem misschien nog drie keer vluchtig op straat gezien. Bram reageerde na die laatste keer helemaal niet meer op mijn telefoontjes en appjes en iedere keer had hij wel een smoes waarom een bezoekje van mij aan de kinderen niet gelegen kwam. Op een gegeven moment ben ik gestopt met smeken. Het had geen enkele zin. Mijn aanwezigheid werd duidelijk niet op prijs gesteld. Bram woont nog steeds in hetzelfde huis, maar heeft een nieuw leven opgebouwd. Ik weet van een gemeenschappelijke kennis dat hij daadwerkelijk snel weer een ander had. Een vrouw die hij al langer kende. Laatst zag ik Livia lopen aan de hand van een hoogblonde vrouw. Ik zwaaide en riep haar naam, maar ik zag geen herkenning. De kinderen zijn mij allang vergeten. Zeker bij die kleintjes gaat dat snel.”
Een moederfiguur
“Ik weet zeker dat Corinne er kapot van zou zijn als ze dit zou weten. Niet dat Bram een nieuwe relatie heeft, dat zou ze hem nog gunnen ook. Al had zij het vast ook netter gevonden als hij op zijn minst een half jaartje had gewacht. Ik weet zeker dat ze het zou toejuichen als de kinderen weer een moederfiguur in hun leven zouden hebben. Alleen, Corinne wilde niets liever dan dat ik óók een band zou onderhouden met Livia en Siem. Juist omdat ze weinig familie had, ben ik bij uitstek degene die de herinneringen aan haar levend had kunnen houden bij de kinderen. Ik had ze kunnen vertellen over vroeger, over wat voor lief, mooi mens ze was. Die kans wordt me nu ontnomen. Maar wat kan ik doen? Ik ben een vriendin van hun overleden moeder, geen echte tante. Ik heb nergens recht op, kan geen bezoekrecht afdwingen. Corinnes moeder leeft niet meer, dus die kan ook niet bemiddelen en ze had zelf al geen contact meer met haar vader. Ik hoop dat Brams nieuwe vrouw goed is voor de kinderen en dat zij een warm en fijn gezinsleven vormen. Ik houd me voorlopig op de achtergrond, maar als ze oud genoeg zijn, zal ik hen zelf benaderen. Ik zal er alles aan doen dat mijn hartsvriendin nooit vergeten wordt.”
Lees ook: Caroline: ‘Mijn zwager weet nog steeds niet dat het zijn kind is’
Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.
