We vinden fietsen de normaalste zaak van de wereld. Maar inwoners die in andere landen zijn opgegroeid, kijken hun ogen uit naar onze fietspaden en verkeersborden. En als ze het zelf proberen, blijkt hoe moeilijk fietsen is.
Dit artikel is afkomstig uit AD Utrechts Nieuwsblad. Elke dag verschijnt een selectie van de beste artikelen uit de kranten en tijdschriften op NU.nl. Daar lees je hier meer over.
Op een rustige parkeerplaats in Nieuwegein schudt Popy (45) lachend haar hoofd en slaat een diepe zucht. Een paar tellen had ze beide voeten op de pedalen en draaiden haar benen, maar daarna zwenkt het stuur en moet ze stoppen om niet te vallen. "Je moet rechtdoor gaan'', moedigt trainer Frouke Kleijn aan. "Kijk waar je naartoe rijdt.''
Tijdens de start van de Spaanse wielerwedstrijd Vuelta in Utrecht staat de wielersport in de belangstelling. Toch is fietsen als onderdeel van het dagelijks leven voor een groot deel van de wereldbevolking helemaal niet voor te stellen. Als mensen uit een ver buitenland zich in Nederland vestigen, blijkt vroeg of laat dat fietsen wel heel handig is.
In veel gemeenten zijn daarom fietslessen voor volwassenen. "Als je niet kunt fietsen, moet je alles lopen of ben je afhankelijk van anderen'', weet Kleijn. "Voor ons is fietsen heel normaal, in veel andere landen niet. Een vrouw zei dat ze in haar thuisland boodschappen doen met de ezel.''
Balans houden het moeilijkst
Via een lokale welzijnsorganisatie geeft Kleijn twee keer per week training. Er is geen vast aantal lessen. Sommige deelnemers hebben het snel onder de knie, anderen kunnen na twaalf lessen van een uur nog steeds niet zelfstandig op pad.
Kleijn: "De balans houden is vaak het moeilijkst. Wij leren dat in onze jeugd met een loopfietsje, maar de cursisten zijn daar de meeste tijd aan kwijt.''
De eerste lessen zijn daarom op een fiets zonder trappers. Zo wennen de deelnemers aan het zitten op een zadel en het bewegen met een fiets. Eerst met één been en daarna met twee benen tegelijk.
Frouke leert vluchtelingen fietsen.
Frouke leert vluchtelingen fietsen.
Foto: William Hoogteyling
Dan begint het echte werk. Kleijn gebruikt daarvoor vouwfietsen waarvan de zadelhoogte eenvoudig is aan te passen, zonder versnellingen. "De meesten willen het zadel zo laag mogelijk. Ze vinden het eng om hoger te zitten, maar dan zitten ze zowat met hun knieën in hun nek. Later komen ze er achter dat hoger zitten, fijner fietst.''
Over de parkeerplaats
De drie vrouwen die vandaag zijn gekomen, peddelen heen en weer over de parkeerplaats. Soms lukt het om de pedalen even rond te draaien, maar meestal is het loopfietsen en de balans proberen te houden.
Popy woont vijf jaar in Nederland komt uit Bangladesh. "Sommige mannen en jongens hebben daar fietsen. Ik wilde het vroeger al leren.'' Ze wordt nu naar haar werk gebracht door haar man en gaat terug met de bus. Zelf met de fiets gaan is veel handiger en aangemoedigd door collega's is ze aan de cursus begonnen.
"Toen ik in Nederland kwam, was ik verrast dat iedereen fietst, ook oude mensen. Er zijn veel fietspaden, zelfs in een park. Nederland is een klein land, maar heel mooi. Ik ben dankbaar dat ik de kans krijg om gratis te leren fietsen.''
Boodschappen doen
Halima (48) uit Somalië wil graag comfortabeler boodschappen doen. Ze doet alles lopend heeft rugpijn van het tillen, vertelt ze. Verbeten oefenen ze verder. Als de cursisten het fietsen over een paar weken beter onder de knie hebben, neemt Kleijn ze mee de weg op. Ook dat is vaak flink wennen.
"Je moet dan rekening houden met alle andere fietsers, auto's en scooters. In andere landen zijn minder regels; daar steek je de weg gewoon over. Hier zijn allemaal borden en stoplichten waar ze op moeten letten. Een voorrangsbord bijvoorbeeld, wat moet dat eigenlijk voorstellen?''
