Στον απόηχο των αποτελεσμάτων και των όσων συνέβησαν κατά την πρώτη Κυριακή των Προεδρικών Εκλογών, γίνεται μια πρώτη αποτίμηση της διαδικασίας.
Οι πολιτικές αναλύσεις δίνουν και παίρνουν την ώρα που το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στην επόμενη μέρα και τις αποφάσεις υποψηφίων αλλά και κομμάτων για την κρίσιμη δεύτερη Κυριακή. Βλέποντας σαν ΑμεΑ όλες τις καθημερινές διαδικασίες μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα, οι Προεδρικές Εκλογές δε θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση.
Καταφθάνοντας στο εκλογικό μου κέντρο για να ασκήσω το υπέρτατο δημοκρατικό δικαίωμα της ψήφου, μετά λύπης μου αντιλήφθηκα πως μερικά πράγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ. Ή έστω θ'αργήσουν αρκετά περισσότερο απ'ότι στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, που τόσο διαλαλούμε ότι ανήκουμε. Καμία ράμπα για είσοδο στην αίθουσα όπου πραγματοποιείται η διαδικασία, γεγονός που να σας ενημερώσω δυσχεραίνει ιδιαίτερα άτομα που βρίσκονται σε αναπηρικό αμαξίδιο.
Φυσικά τα εμπόδια δεν σταμάτησαν εκεί αφού μπαίνοντας στα παραβάν για να ασκήσω το εκλογικό μου δικαίωμα, μετά λύπης μου αντιλήφθηκα πως όλα βρίσκονταν στο ίδιο μέγεθος και ύψος, προφανώς για αρτιμελείς πολίτες που ψηφίζουν... όρθιοι.
Ενδεικτική και η ανάρτηση φίλου ΑμεΑ που εξέφρασε την αγανάκτησή του μέσω φέισμπουκ για το ύψος των παραβάν. Μετά από επίσκεψη σε άλλα 4 εκλογικά κέντρα αλλά και επικοινωνία με άλλα τόσα, διαπίστωσα μετά λύπης μου πως η κατάσταση που αντίκρισα αποτελούσε τον κανόνα και όχι την εξαίρεση.
Για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς οι υπεύθυνοι του εκλογικού κέντρου ήταν ιδιαίτερα βοηθητικοί, κάνοντας ότι περνούσε από το χέρι τους για να βοηθήσουν. Δεν θα έπρεπε όμως να χρειάζεται. Οξύμωρο μεν αν αναλογιστεί κανείς τα μηνύματα που ακούγαμε καθ'όλη την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου περί ισότητας, συμπερίληψης και ίσης μεταχείρισης ατόμων με αναπηρίες.
Παράξενο δε για την... Μέκκα του δυτικού κόσμου.
