Wersja audio dostępna tylko w subskrypcji Onet Premium.
Dorośli często ulegają pokusie, by zawstydzać dzieci. A wstyd dotyka tego, co najbardziej w nich czułe i delikatne. Zasiany w dzieciństwie rozrasta się i kładzie cieniem na dorosłości. Czy można przed nim dziecko uchronić? I czy to dobrze dla rozwoju społecznego dziecka, by rosło bez wstydu?
Problem ze wstydem polega na tym, że ludzie często mylą go z poczuciem winy lub żalem, że źle się postąpiło. Poczucie winy – w rozsądnych dawkach i adekwatnych sytuacjach – jest nam w życiu społecznym potrzebne. Pomaga w przestrzeganiu zasad, bo informuje, że zostały przekroczone. Pojawia się, gdy wyrządzimy komuś krzywdę, zrobimy przykrość, naruszymy umowę zawartą w ważnej dla nas sprawie. Poczucie winy odnosi się do konkretnego działania. "Czuję się winny, bo skłamałem", "Czuję się winna, bo zepsułam". "Źle zrobiłem, źle postąpiłam, ale może można to jakoś naprawić".
Wstyd dotyka istoty tego, co i jak o sobie myślimy. Powodowany przez niego ból dotyczy nie — poszczególnych działań, zachowań, ale tego, jakimi jesteśmy ludźmi. "Wstydź się" oznacza: "nie zasługujesz na akceptację". Jesteś wadliwy, jesteś beznadziejna – tak po całości. Jak naprawić coś takiego?
Przeczytaj także
Podcasty 
