De anders zo zwijgzame Stuart Staples liet zich op het einde van het concert ontvallen dat het een surprising pleasure was om hier te spelen. Het was dan ook zowel een verrassende plek als een verrassend tijdstip voor een band die het vooral moet hebben van sfeer en intimiteit – en dat laatste is in een festivaltent vaak ver te zoeken.
Tindersticks grossiert al dertig jaar in tristesse. Niet in de donkere murder ballad-tristesse van Nick Cave & The Bad Seeds, neen, de duisternis van Tindersticks situeert zich in de schemerzone tussen zwelgen in melancholie en hoopvol verlangen naar romantiek. Het woordje ‘hoopvol’ is hier cruciaal: het mag dan al donker zijn in de slaapkamer van Staples, door de kier van de gordijnen gloort altijd weer een streepje ochtendzon.
Smartlap
Met zijn warme bariton nam Staples ons mee naar het diepste van zijn ziel: I miss you so bad klonk het smachtend in ‘The amputees’. ‘How he entered’ dreef op zijn standvastige parlando gedrapeerd over repetitieve pianotonen en akoestische gitaar. Tijdens ‘Second chance man’ noteerden we: deze man is onverstoorbaar. Staples heeft te veel ervaring om zich uit zijn lood te laten slaan door het geroezemoes in de tent. Hij laafde zich aan de concentratie van de fans op de voorste rijen en deed immer voort. Idem dito voor de band. Die liet het voor Tindersticks ongewoon vrolijke ‘Pinky in the daylight’ ontbolsteren tot een danslied met Griekse allures – met dank aan de zuiderse gitaarklanken die deze song begeleidden. (Als dit lied niet door Staples gezongen werd, had het een smartlap kunnen zijn.) In ‘See my girls’ leefde de drummer zich uit op triangel – ziedaar een beeld dat men zelden ziet op een festivalpodium. In dezelfde categorie: Staples die met een vod in een blikken doos wrijft (we verzinnen het niet) om subtiele klanken toe te voegen aan afsluiter ‘Take care in your dreams’.
Ingetogen schoonheid
Dat tijdstip dan. Om zeven uur ’s avonds was het aperitieftijd in Dranouter: de mensen waren nog te vrolijk aan het babbelen om zich al te laten meeslepen door de druilerige kamerpop van Tindersticks. Twee uurtjes later waren de romantische tonen van ‘Show me everything’ wellicht beter tot hun recht gekomen. Maar wie er stond, kreeg te horen hoe een warm orgel samensmolt met een zinderende baslijn en een droge drumbeat, en dat was van een ingetogen schoonheid waaraan wij straks, wanneer we na middernacht huiswaarts rijden door de donkere velden van het Heuvelland, nog aan zullen terugdenken.
Tindersticks, gezien op 6/8 op Dranouter
