Views: 1
ដោយ៖ដេប៉ូ / កំពង់ស្ពឺ៖ នៅក្នុងពិធីបុណ្យធំៗ ក្នុងនេះ ដូចជា បុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ និងថ្ងៃបុណ្យចូលឆ្នាំថ្មី ការវេចនំអន្សម ចេក អន្សមជ្រូក ឬ សូម្បីតែនំគម នំបត់ នំជាល បានក្លាយជាទម្លាប់អនុវត្តតៗគ្នា អស់កាលយូរលង់មកហើយ របស់ពលរដ្ឋខ្មែរតាមជនបទ ក៏ដូចជាពលរដ្ឋតាមទីក្រុងមួយចំនួន ដើម្បីសម្រាប់ទុក យកទៅវត្ត ក៏ដូចជា ទុកបរិភោគ ក្នុងក្រុមគ្រួសាររៀងៗខ្លួន។
ការវេចនំរបស់ដូនតាខ្មែរទាំងនេះ ក្រៅពីក្នុងពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ ពិធីបុណ្យចូលឆ្នាំថ្មីហើយ សម្រាប់ក្នុងពិធីរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ និងពិធីបុណ្យសំខាន់ៗមួយចំនួនទៀត ក៏គេឃើញ ពលរដ្ឋកម្ពុជា តែងវេចនំខ្មែរទាំងនេះ សម្រាប់ប្រើប្រាស់ ក្នុងពិធីដូចគ្នា។ នំទាំងនេះ វាបានបញ្ជាក់ពីអត្តសញ្ញាណជាតិរបស់ខ្លួន។
ទោះមកដល់ពេលបច្ចុប្បន្ន គេឃើញស្ទើរគ្រប់ផ្ទះពលរដ្ឋ ដែលរស់នៅតាមបណ្តាខេត្ត តែងប្រកាន់ខ្ជាប់នូវទម្លាប់តៗគ្នា ក្នុងការវេចនំអន្សម នំគម នំបត់ និងនំជាល ជាដើម។ ពិសេសក្នុងថ្ងៃបិណ្ឌទី១៣ និងទី១៤ គេឃើញពលរដ្ឋខ្មែរ តែងញាប់ដៃញាប់ជើង ក្នុងការរៀបចំវេចនំអន្សម ដើម្បីទុកចូលរួម ក្នុងឱកាសថ្ងៃភ្ជុំបិណ្ឌធំ។
តួយ៉ាងដូចជាពលរដ្ឋ រស់នៅនៅឃុំអមលាំង ស្រុកថ្ពង ខេត្តកំពង់ស្ពឺ ចាប់ពីបុណ្យទី១៣ និងទី ១៤ គេឃើញពលរដ្ឋខ្មែរជាច្រើនផ្ទះ បាននាំគ្នាម្នីម្នា ក្នុងការវេចនំអន្សមចេក អន្សមជ្រូក និងអ្នកខ្លះ គេឃើញវេចនំបត់ នំគម និងនំជាល ដែលមើលទៅមមាញឹក និងគួរឱ្យសប្បាយរីករាយ។
កំពុងអង្គុយវេច នំអន្សម ជ្រូក និងអន្សមចេក លោក យាយ សំរិត គី សព្វថ្ងៃ រស់នៅភូមិ កុមារមាស ឃុំអមលាំង ស្រុកថ្ពង ខេត្តកំពង់ស្ពឺ បានបញ្ជាក់ប្រាប់ថាៈ រៀងរាល់ឆ្នាំ ឱ្យដល់ពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ និងបុណ្យចូលឆ្នាំថ្មី លោកយាយតែងមិនភ្លេចសោះឡើយ ក្នុងវេចនំរបស់ខ្មែរយើងទាំងនេះ សម្រាប់ទុកយកទៅវត្ត និងពិសេសទុកចែក កូនចៅបរិភោគ។
ជាមួយស្នាមញញឹម សប្បាយរីករាយ ជាមួយការវេចខ្ចប់នំអន្សម ជាមួយកូនចៅ លោកយាយ បានប្រាប់ថាៈ “ខ្ញុំវេចនំនេះ ក្រៅពីបង្ហាញពីទម្លាប់ចាស់ទុំបុរាណយើង ហើយ វាក៏ទុកសម្រាប់ជាទម្លាប់ការវេចនំខ្មែរយើង ដល់កូនចៅជំនាន់ក្រោយបន្តទៀត។ នំនេះជានំខ្មែរយើង មិនត្រូវបោះបង់វាទេ! ចាស់ទុំយើង បានចេះធ្វើនំទាំងនេះ យូរលង់ណាស់មកហើយ ហេតុនេះ យើងត្រូវចេះបង្រៀនកូនចៅយើង បន្តទៀត។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តនឹងវេចនំ និងក៏សប្បាយចិត្តពិធីបុណ្យរបស់យើង មកដល់ម្តងៗ ក្នុងការវេចនេះដែរ”។
ក្នុងភាសា រដឺន ស្ទើរស្តាប់ពុំចង់យល់ ហើយកំពុងដាក់ស្ងោរនំអន្សមជ្រូក និង អន្សមចេក អ្នកស្រី សាយ គីន សព្វថ្ងៃ រស់នៅភូមិទំនាប ឃុំអមលាំង ស្រុកថ្ពង ខេត្តកំពង់ស្ពឺ បានឱ្យដឹងថាៈ អ្នកស្រី មិនដែលភ្លេចសោះឡើយ ក្នុងការវេចនំអន្សមទាំងនេះ សម្រាប់យកទៅវត្ត និងពិសេសទុកនំទាំងនេះ សម្រាប់ឱ្យកូនចៅបរិភោគ ក្នុងថ្ងៃបុណ្យប្រពៃណីជាតិ។
ក្នុងវ័យ៤៣ឆ្នាំ ស្ត្រីជាអ្នករស់នៅឃុំអមលាំងរូបនេះ បានរៀបរាប់ថាៈ “ការវេចនំនេះ វាជាទម្លាប់ ឪពុកម្តាយខ្ញុំ ដែលគាត់តែងបង្ហាត់បង្រៀន តាំងតែពីតូចៗមកម្ល៉េះ។ ឆ្នាំណា មិនបានវេចនំទុកឱ្យកូនៗហូប គឺហាក់មិនអស់ចិត្តសោះ។ យើងធ្លាប់វេចនំ តែបើអត់បានវេចវិញ ហាក់ដូចមានអារម្មណ៍ថាមិនគោរពដូនតាយើងអញ្ចឹង”។
ដោយឡែក អ្នកស្រី ហឿង ចាន់ រស់នៅភូមិទំនាប ឃុំអមលាំង ដូចគ្នានេះ បានប្រាប់ទាំងសម្លេងរដឺន បែបតាមតំបន់ឱ្យដឹងដូចគ្នាថាៈ “ខ្ញុំតែងវេចនំអន្សមជ្រូក អន្សមចេក ជួនក៏វេចនំគម នំបត់ ទុកសម្រាប់ថ្ងៃជួបជុំគ្នាកូនចៅ។ ខ្ញុំតែងបង្រៀនឱ្យកូន ចេះវេចនំ ស្ទើរគ្រប់គ្នា ។ កូនចៅមកលេងផ្ទះ ខ្ញុំអត់មានអ្វីឱ្យទេ គឺមានតែនំហ្នឹង ហើយបានផ្ញើកូនចៅ ពេលត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ”។
បើតាមប្រវត្តិនៃការវេចនំអន្សមនេះ និងបើតាមឯកសារមួយចំនួន បានឲ្យដឹងថាៈ ក្នុងសម័យព្រះបាទជ័យវរន្ម័ទី៧ ប្រទេសកម្ពុជា ប្រកាន់សាសនាព្រាហ្មណ៍ ហើយរបស់ប្រើប្រាស់ និងសម្ភារភាគច្រើន តែមានទំនាក់ទំនងនឹងសាសនា តួយ៉ាងនំអន្សមនេះជាដើម។
ក្នុងសាសនាព្រាហ្មណ៍ នំអន្សម គឺតំណាងឲ្យលិង្គព្រះឥសូរ ចំណែកឯនំគមវិញ គឺតំណាងឲ្យយោនី នាងឧមា ដែលជាព្រះមហេសីរបស់ព្រះឥសូរ។ ម្ល៉ោះហើយ ទើបយើងតែងតែឃើញនំប្រភេទនេះ ក្នុងពិធីបុណ្យទាន អមជាមួយនឹង «នំគម» ដែលជានំប្រពៃណីខ្មែរផងដែរ។
ដោយសារជំនឿសាសនាព្រាហ្មណ៍ ត្រូវបានដក់ជាប់ក្នុងផ្នត់គំនិតខ្មែរគ្រប់គ្នា ទៅហើយនោះ (បើតាមសាសនាព្រះពុទ្ធ ពុំមានយកនំ ទៅបោះបាច ឬ សែនដូច្នេះទេ មានតែសាសនាព្រាហ្មណ៍ តែមួយប៉ុណ្ណោះ) ទើបខ្មែរយកនំអន្សមជ្រូក អន្សមចេក នំគម នំបត់ទាំងនេះ ទៅប្រគេនព្រះសង្ឃវិញ ដែលធ្វើឲ្យសាសនាទាំងពីរ លាយឡំគ្នា ដូចយើងឃើញសព្វថ្ងៃនេះ៕/V
